Οι Λόφοι της Παλιάς και Νέας Πέλλας 

Οι λόφοι της Παλιάς και Νέας Πέλλας δεν μου είναι άγνωστοι. Έχω γράψει για αυτούς αρκετά άρθρα και μίλησα σε δύο ομιλίες που έγιναν στις ομώνυμες κοινότητες. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Σε ξερικές περιοχές με λιγοστά νερά έφτασαν να αντλούν από 300 και πλέον μέτρα για να σπείρουν βαμβάκια στη χρυσή εποχή των επιδοτήσεων. Το κάνουν και σήμερα, σε μικρότερη έκταση και με επανασπορές, στους λόφους όπου στα παλιά τα χρόνια ανθούσε η αμπελοκαλλιέργεια.

Βρέθηκα πριν λίγες ημέρες εκεί μαζί με το φίλο μου τον Τάκη τον Χαραντώνη για μια αυτοψία στα κτήματα ενός πρώην βαμβακοπαραγωγού που στράφηκε τώρα σε δενδρώδεις καλλιέργειες με κύρια την καλλιέργεια της ελιάς. Το βαμβάκι πήρε την εκδίκησή του. Τα κτήματα υποφέρουν από Βερτισιλλίωση, ασθένεια που δεν μπορεί να καταπολεμηθεί γιατί το παθογόνο βρίσκεται στο έδαφος και παραμένει σε αυτό ακόμη και 15 χρόνια από την παύση της καλλιέργειας που το φιλοξενεί, όπως είναι το βαμβάκι, οι πατάτες, τα κολοκυνθοειδή, η φράουλα και πολλές άλλες καλλιέργειες.

Ο παραγωγός βλέπει ξαφνικά δένδρα 5 και πλέον ετών για τα οποία μόχθησε τόσα χρόνια να χάνουν ξαφνικά μέρος ή και το σύνολο της κόμης τους. Συστήσαμε μια μέθοδο καταπολέμησης, αλλαγή ποικιλιών με άλλες πιο ανθεκτικές και δώσαμε οδηγίες, αλλά και την τελική σύσταση αν δεν επιτύχουν αυτά τα μέτρα να ξηλώσει εντελώς τα δένδρα. Ή θα τα φας ή θα σε φάνε του είπε επιγραμματικά ο Τάκης.Ένα ακόμη παράδειγμα, όπου η γνώση θα μπορούσε να προφυλάξει τον παραγωγό από σπατάλη χρημάτων και κυρίως από ψυχική φθορά καθώς βλέπει δένδρα που τα φύτεψε ο ίδιος και τα περιποιήθηκε να χάνονται από τη μια μέρα στην άλλη.

 

No Comments Yet.