Απλά  και  τυραννικά 

Μια αιφνιδιαστική επίσκεψη στην πατρική γη, συνέπεσε με μια ενημερωτική συνάντηση που προκάλεσε η τεχνική υπηρεσία του Δήμου για να ενημερώσει τους συμπατριώτες μου γεωργούς για το νέο αρδευτικό έργο που χρόνια τώρα το περιμέναμε και που είχε δημοπρατηθεί και σε λίγες ημέρες θα ξεκινούσε η κατασκευή του.

Πολύ σωστά έθεσε το εύλογο ερώτημα ο συγχωριανός μου, ο Κοσμάς. «Γιατί μας ενημερώνετε τώρα την τελευταία στιγμή και όχι πολύ πριν όταν γινόταν η μελέτη; Τότε, τις παρατηρήσεις που θα είχαμε μπορούσε ο μελετητής να τις λάβει υπόψη και να φτιάξει ένα έργο που θα κάλυπτε καλύτερα τις ανάγκες μας. Φαντάζομαι πως αυτός είναι ο ρόλος των έργων που γίνονται. Να μας διευκολύνουν και όχι να μας ταλαιπωρούν».

Αλήθεια, πόσο δίκιο είχε η παρατήρηση του Κοσμά. Μου θύμισε τις δημόσιες ακροάσεις (public hearings) που γνώρισα κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών μου σπουδών στην Αμερική. Εκεί, από τη στιγμή που αποφασίζεται η κατασκευή ενός έργου, καλούνται τα μέλη της τοπικής κοινωνίας που θα επηρεαστούν από το έργο και μαζί οι μελετητές του
έργου σε μια δημόσια ανοιχτή συζήτηση, όπου οι μελετητές ενημερώνουν τα μέλη
της τοπικής κοινωνίας για το τι σκέπτονται να κάνουν και τα μέλη της τοπικής
κοινωνίας εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους τις οποίες οφείλουν να λάβουν
υπόψη τους οι μελετητές.

Οι συναντήσεις αυτές επαναλαμβάνονται και άλλες φορές καθώς προχωρεί η μελέτη του έργου και η ολοκλήρωσή της έχει τη σύμφωνη γνώμη της τοπικής κοινωνίας, οπότε ακολουθεί η δημοπράτηση και η εκτέλεση του έργου σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμά του.

Το τι συμβαίνει σε εμάς, το γνωρίζουμε πολύ καλά. Το έχουμε ζήσει στο πετσί μας. Η τοπική κοινωνία μαθαίνει την  εκτέλεση του έργου κατά την εγκατάσταση του
εργολάβου! και όταν είναι αντίθετη στην εκτέλεσή του, πολύ συχνό φαινόμενο,
αρχίζει ένας αγώνας ματαίωσης του έργου με κινητοποιήσεις, αποκλεισμούς δρόμων,
πυρπολήσεις οχημάτων, προσωρινά μέτρα, προσφυγές στη Δικαιοσύνη που οδηγούν σε
ματαίωση του έργου είτε με την αποχώρηση του εργολάβου είτε με τη ματαίωση της
χρηματοδότησης από κοινοτικούς πόρους που δεν μπορούν να περιμένουν τους
Ελληνικούς χρόνους ολοκλήρωσης.

Ας έρθουμε όμως στα καθ’ ημάς. Στην Καστοριά, όπως και σε όλη τη χώρα είχαμε μια Υπηρεσία Εγγείων Βελτιώσεων που έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο
στην εκτέλεση και λειτουργία αρδευτικών δικτύων για δεκαετίες από τη σύστασή
της. Μια τέτοια υπηρεσία με μερικά πολύ αξιόλογα στελέχη τη διαλύσαμε, δήθεν
για να εκσυγχρονίσουμε τη Δημόσια Διοίκηση και να μειώσουμε τον Κρατικό
μηχανισμό. Τρομάρα μας. Παροπλίσαμε το προσωπικό της και σε μια περιοχή όπως η
Καστοριά που είχε το χαμηλότερο ποσοστό αρδευομένων εκτάσεων και άμεση την
ανάγκη των έμπειρων στελεχών της, θα έχουμε πολλαπλά προβλήματα στο άμεσο
μέλλον.

Μια όμως Περιφερειακή Διοίκηση που ενδιαφέρεται για το μέλλον
του τόπου και έχει τη φιλοδοξία να αφήσει φανερά και ευεργετικά ίχνη του διάβα
της, πρέπει τέτοια στελέχη, ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή μη της υπηρεσίας, να τα
επαναφέρει από τα γραφειοκρατικά καθήκοντα στον ουσιαστικό αναπτυξιακό τους
ρόλο, πολύ δε περισσότερο όταν οι άνθρωποι αυτοί εμφορούνται από άδολο ζήλο στη
βοήθεια του τόπου.

Τι συνέβη στο μικρό αρδευτικό έργο;. Οι κρουνοί άρδευσης είναι
ανεπαρκείς με αποτέλεσμα οι γεωργοί της περιοχής στο σύνολό τους να χρειαστεί
να ξοδέψουν αρκετές χιλιάδες ευρώ για λάστιχα που θα φέρνουν το νερό από το
σημείο του κρουνού στο χωράφι τους. Δεν υπάρχουν βαλβίδες εξαέρωσης και
εκκένωσης του δικτύου, αμφιβολίες για την επάρκεια του αρδευτικού νερού, ουδείς
γνωρίζει ακόμη και σήμερα πόσα στρέμματα θα μπορούν να ποτίζονται ταυτόχρονα,
κ.α. Μπορούν να διορθωθούν αυτά τα προβλήματα; Ναι, αλλά με πολύ μεγαλύτερο
κόστος, σε χρήμα και νεύρα, τη στιγμή που μπορούσαν να προβλεφθούν.

Τι να κάνουμε; Μερικά απλά πράγματα χωρίζουν τις ανεπτυγμένες
από τις υπανάπτυκτες χώρες και ταλαιπωρούν τους ανθρώπους και χαραμίζουν
ταλέντα, γνώσεις και εμπειρίες!.

Περαστικά μας και σε άλλα με υγεία!.

No Comments Yet.