Κάθε δέκα χρόνια η υπερθέρμανση του πλανήτη μειώνει την παραγωγή τροφίμων κατά 2%. Εάν αυτό δεν σας φαίνεται πολύ, σκεφτείτε ότι σε 10 χρόνια χάνουμε 4.440.000 τόνους τροφίμων.
– Πρώτον, τα παράσιτα και οι γεωργικές παθογένειες εμφανίζονται στις πιο ζεστές και ξηρές περιοχές. Η εξάπλωση του φαινομένου θα είναι εντονότερη στην Αφρική και στη νότια Ασία, περιοχές που παράγουν το μεγαλύτερο μέρος των τροφίμων παγκοσμίως.
– Δεύτερον, η παγκόσμια παραγωγή σιταριού, καλαμποκιού και κεχριού θα μειωθεί. Οι ερευνητές υπολογίζουν ότι μέχρι το 2050 θα μειωθεί κατά περίπου 10%. Καθώς θα μειώνεται η παραγωγή η ζήτηση θα αυξάνεται. Καθώς ο παγκόσμιος πληθυσμός θα αυξάνεται η ζήτηση θα αυξηθεί κατά 14% μέχρι το 2050.
– Τρίτον, ως εκ τούτου οι τιμές του ρυζιού και του καλαμποκιού θα αυξηθούν.
– Τέταρτο, η έλλειψη τροφής θα οδηγήσει στον υποσιτισμό των παιδιών και στην αναχαίτιση της ανάπτυξής τους. Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Υγείας ο υποσιτισμός θα καθυστερήσει μερικώς την ανάπτυξη 3,6 δισ. παιδιών στον κόσμο και σε σημαντικό βαθμό σε περισσότερα από 3,6 δισ. παιδιά σε όλο τον κόσμο.
Το παραπάνω τρομακτικό σενάριο που βρήκα στο διαδίκτυο επιβεβαιώνει τις θέσεις που κατά καιρούς έχω διατυπώσει, τόσο στην αίθουσα διδασκαλίας, στα βιβλία μου, αλλά και δημόσια, για την ανάγκη να περιφρουρήσουμε ως κόρη οφθαλμού τις γεωργικές εκτάσεις. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο αγροτικές κληρονομιές που τις έχουμε ξεχάσει και τις έχουμε παραμελήσει καλόν είναι να τις ενεργοποιήσουμε και να δούμε με ποιες καλλιέργειες και ποιες πρακτικές θα τις φέρουμε στην παραγωγική διαδικασία, όχι για να τις εξαντλήσουμε σε λίγα χρόνια, αλλά για να τις κάνουμε γονιμότερες.
