Βιοποικιλότητα σε Αγρόκτημα

Του Γεωργίου Α.
Δαουτοπούλου

Όλοι οι οικολόγοι την εκθειάζουν, αλλά λίγοι έχουν τη
δυνατότητα να την κάνουν πράξη και να την βιώνουν ακόμη και στη γεωργία που
είναι γνωστό πως απλοποιεί τα οικοσυστήματα με τις μονοκαλλιέργειες τις οποίες
εισάγει.

Το κτήμα σιτοβολώνας, ακατάπαυστα για πάνω από 40 και πλέον χρόνια,
πριν αρχίσει να γνωρίζει μια άλλη φιλική προς το περιβάλλον μεταχείριση, πριν
από 15 έτη. Οι γαιοσκώληκες απόντες, όπως επίσης και το φυσικό και ζωογόνο
τριφύλλι. Έκανε την εμφάνισή του 5 ολόκληρα χρόνια μετά την παύση της σιτοκαλλιέργειας.
Η εξήγηση απλή. Η υπολειμματική δράση των ζιζανιοκτόνων που χρησιμοποιούνται
στην σιτοκαλλιέργεια φθάνουν ακόμη και στα 5 χρόνια. Ακόμη και ο μικρός αυτός σπόρος
του τριφυλιού, είναι προικισμένος από τη φύση με την ικανότητα να διαγνώνει ότι
το περιβάλλον δεν είναι ευνοϊκό για τη βλάστησή του και καλά θα κάνει να
συνεχίσει το λήθαργό του. Από τότε παίρνω μαθήματα από τη φύση που παραμένουν
ζωντανά και ανεξίτηλα στη μνήμη μου και νοιώθω την ανάγκη, σαν δάσκαλος για μια
ζωή, να τα μεταλαμπαδεύω. 
Αρχές του Μάη, ανηφόρισα στο πατρικό κτήμα στην Καστοριά για
τις πρώτες καλλιεργητικές φροντίδες στον καρυδεώνα. Περπάτησα λίγο στο κτήμα, θαυμάζοντας την ποικιλότητα στην αυτοφυή βλάστηση, πριν ανέβω στο τρακτέρ και αρχίσω
το έργο της κοπής του χόρτου. Είχε ξεπεράσει τα 30 εκατοστά και έπρεπε να κοπεί
για να επιστρέψει πίσω στο έδαφος και σε πιο εύκολα αφομοιώσιμη μορφή, τα πολύτιμα
θρεπτικά στοιχεία που είχε συγκεντρώσει.

Καθώς συνέχιζε η κοπή και οι διάδρομοι με το κομμένο χόρτο
φάρδαιναν, έκαναν την εμφάνισή τους πουλιά που τσιμπολογούσαν έντομα και
σπόρους που τώρα τους ήταν πιο ορατά και εύκολα στη συλλογή. Μου έκανε εντύπωση
ένα σε μέγεθος μεγάλου σπουργιτιού με λοφίο στο κεφάλι που απομακρύνονταν μόνο
όταν το τρακτέρ έφθανε σε απόσταση 3 περίπου μέτρων από το σημείο που
βρίσκονταν. Μου άρεσε η φιλικότητά του. Λίγο αργότερα το προσδιόρισα. Ήταν ο
Κατσουλιέρης ή Κορυδαλλός ο λοφιοφόρος.

Σε λίγο διέκρινα και ποντίκια που έφευγαν τρομαγμένα γιατί
τα περίμενε βίαιος θάνατος, αν παρέμεναν στις θέσεις τους και περνούσαν από
πάνω οι λεπίδες του καταστροφέα. Δυστυχώς όμως για μερικά από αυτά καραδοκούσε ένας
άλλος φτερωτός εχθρός που αψηφούσε την παρουσία και τον θόρυβο του μηχανήματος.
Πλησίαζε στα 6-10 μέτρα και από ένα κλαδί εφορμούσε μόλις ένα ποντίκι έσπευδε
να απομακρυνθεί αναζητώντας καταφύγιο στην άκοπη βλάστηση. Με 2-3 χτυπήματα με
το ράμφος το ακινητοποιούσε και πιάνοντας γερά πετούσε προς το μέρος της φωλιάς
του. Ο εχθρός του εχθρού ήταν οι κάργες. Οι κάργες τις οποίες γνώρισα από τα
παιδικά μου χρόνια σε ένα χωριό του κάμπου των Γιαννιτσών και για τις οποίες
έχω καταθέσει τη βιωματική μου εμπειρία βρήκαν, όπως φαίνεται, εξαιρετικές
λιχουδιές. Σε πάνω από 6 περιπτώσεις ήμουν μάρτυρας του πολύ αποτελεσματικού
κυνηγιού τους. Θα μου πείτε, αφού υπάρχουν ποντίκια στο κτήμα, δεν υπάρχουν και
φίδια; Και βέβαια υπάρχουν. Ένα από αυτά μου το αποκάλυψαν πάλι οι κάργες, καθώς
σκοτωμένο από τον καταστροφέα, τσιμπολογούσαν τα εντόσθια του.

Να λοιπόν πως η φύση διασφαλίζει την ισορροπία και δεν
επιτρέπει σε ένα είδος να πολλαπλασιαστεί σε μεγάλους αριθμούς. Σε μια
ισορροπημένη φύση για κάθε είδος υπάρχει και ο εχθρός του που διασφαλίζει τον
έλεγχο του πληθυσμού του. Ακόμη ένα μάθημα από τη φύση.

Εφημερίδα ΟΔΟΣ Καστοριάς 25/6/2015

No Comments Yet.