Η νέα Αγροτική Πολιτική καθιέρωσε και πολύ σωστά την προστασία
του περιβάλλοντος ως ένα από τα κύρια μελήματά της. Εκεί που θεωρούσαμε τη
βιομηχανία ως κύρια υπεύθυνη της ρύπανσης και της υποβάθμισης του περιβάλλοντος
ανακαλύψαμε τις εξίσου ρυπογόνες δραστηριότητες της σύγχρονης γεωργίας.

Στα πλαίσια της αναθεώρησης της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής
καθιερώθηκε η τήρηση των Κωδίκων Ορθής Γεωργικής Πρακτικής. Οι Κώδικες δεν
είναι τίποτε άλλο από μια σειρά υποχρεώσεων τις οποίες ανέλαβαν οι αγρότες
έναντι των επιδοτήσεων που τους καταβάλλονται από τα Ευρωπαϊκά Ταμεία. Με απλά
λόγια, η Ευρωπαϊκή Ένωση λέει στους αγρότες: Σου δίνω την επιδότηση σαν
αντιστάθμισμα της απώλειας εισοδήματος που ενδεχόμενα έχεις από την εφαρμογή
πρακτικών στη γεωργία που προστατεύουν το περιβάλλον.

Μια από αυτές, για παράδειγμα, απαγορεύει την καύση της
καλαμιάς. Μια πρακτική που εξασκούσαν με περισσό ζήλο οι αγρότες μας
μεταβάλλοντας κάθε φθινόπωρο κάμπους και λαγκάδια σε πύρινες κολάσεις που
θύμιζαν τις αλήστου μνήμης πυρπολήσεις των κατακτητών της Ελληνικής ενδοχώρας.
Η δικαιολογία του εμπρησμού ήταν η ευκολία της εκτέλεσης των αγροτικών εργασιών
ενόψει της επερχόμενης σποράς. «Μπουκώνουν τα άροτρα», παραπονούνται οι
αγρότες, και έχουν δίκιο. Το πρόβλημα όμως ξεπερνιέται με πολλούς τρόπους.
Πρώτα με το θέρισμα της καλαμιάς χαμηλά, με το δέσιμο των άχυρων σε μπάλες και
την απομάκρυνσή τους από το χωράφι, με τη χρησιμοποίηση σύγχρονης αλωνιστικής
μηχανής που θρυμματίζει τα άχυρα σε πολύ μικρότερα τεμάχια, αν δεν επιθυμεί ο
γεωργός τη δεματο­ποίησή τους και τέλος με τη χρησιμοποίηση ενός καταστροφέα ο
οποίος τεμαχίζει άχυρα, χόρτα και κλαδιά.

Η τελευταία λύση φαίνεται πως είναι και η καλύτερη μια και οι
χειριστές των θεριζοαλωνιστικών μηχανών προτιμούν να αφαιρούν τον καταστροφέα
και να κόβουν τα στάρια όσο το δυνατόν πιο ψηλά από το έδαφος γιατί έτσι
αυξάνεται ο αριθμός των στρεμμάτων που αλωνίζουν και κατά συνέπεια το εισόδημά
τους. Δυστυχώς όμως αυτοί οι καταστροφείς που στοιχίζουν από 2.000 μέχρι 5.000
Ευρώ δεν επιδοτούνται από την Πολιτεία ενώ θάπρεπε να τύγχαναν υψηλής
επιδότησης, τουλάχιστον 75% μια και η χρήση τους οδηγεί στην προστασία του
περιβάλλοντος. Ιδού λοιπόν ένα ακόμη σημείο αντίφασης της πολιτικής για την
προστασία του περιβάλλοντος με ευθύνη όχι των αγροτών αλλά των εντεταλμένων
οργάνων, τόσο του Υπουργείου Γεωργίας όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι Κώδικες ετοιμάστηκαν, αλλά
δυστυχώς δεν εξηγήθηκαν στους αγρότες. Αφέθηκαν στη φιλοπατρία τους ή μάλλον
στην επικρεμάμενη απειλή της στέρησης της επιδότησης σε όσα χωράφια είχε
προηγηθεί της σποράς, η καύση της καλαμιάς. Ως αποτέλεσμα των νέων μέτρων,
το φαινόμενο της καύσης περιορίστηκε, αλλά δεν εξαλείφθηκε. Υπολογίζεται ότι
συνεχίζεται σε ένα ποσοστό 30-50% των εκτάσεων που καλλιεργούνται με σιτηρά και
στο 90% των εκτάσεων που καλλιεργούνται με ρύζια.

Τα άχυρα όμως δεν είναι άχρηστα υλικά από τα οποία πρέπει να
απαλλαγούμε. Κάθε φορά που ένας αγρότης καίει την καλαμιά, ουσιαστικά καίει
χρήματα. Ξόδεψε χρήματα σε ακριβά λιπάσματα και αντί να επαναφέρει στο έδαφος
τα υπολείμματα της καλλιέργειας, εμπλουτίζοντάς το σε πολύτιμη οργανική ουσία,
αυτός τα κάνει στάχτη και καπνό που ρυπαίνει την ατμόσφαιρα και ενισχύει το
φαινόμενο του θερμοκηπίου από τις συνέπειες του οποίου θα είναι ο πρώτος
χαμένος.

Μια Ελληνίδα μάλιστα συμπολίτισσα μας έχει παγκόσμια πατέντα
για τη μετατροπή του άχυρου σε μοριοσανίδα από την οποία στη συνέχεια μπορούν
να κατασκευαστούν έπιπλα!. Με τη σημερινή έλλειψη του ξύλου η ανακάλυψή της
αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία. Τί τραγικό όμως αγαπητοί συμπολίτες; Να έχουμε τη
λύση και να μην την εφαρμόζουμε. Από κάτι τέτοια μικρά, αλλά σημαντικά τείνω να
υιοθετήσω την άποψη για την ανάγκη επανίδρυσης του Κράτους!

Αγρόκτημα 5/11/2003