Άρδευση και Στράγγιση 

Του Γεωργίου Α.
Δαουτοπούλου 

Στις μεταπολεμικές δεκαετίες της αγροτικής ανάπτυξης της
χώρας δώσαμε μεγάλη έμφαση, και καλά κάναμε, στην αύξηση των αρδευόμενων
εκτάσεων, αλλά δυστυχώς θέσαμε σε δεύτερη μοίρα τη στράγγιση που έπρεπε να είναι
συνοδό κομμάτι. Σε ορισμένες περιπτώσεις η αμέλειά μας ήταν εγκληματική. Τις
στραγγιστικές τάφρους στις μεγάλες πεδιάδες που προέκυψαν από τα
αποστραγγιστικά έργα, τις μετατρέψαμε στη διάρκεια του καλοκαιριού σε
αρδευτικές.

Επίσης, μεγάλο μέρος καλλιεργούμενων εκτάσεων έγινε
αρδευτικό με ιδιωτικές γεωτρήσεις που χρηματοδοτήθηκαν από τους ίδιους τους
γεωργούς. Δεν έδωσαν όμως την ίδια βαρύτητα και στην αποστράγγιση των χωραφιών
τους.

Τα αποτελέσματα είναι ολοφάνερα στον ταξιδιώτη της Εγνατίας
Οδού καθώς τη διασχίζει μετά το Κλειδί με κατεύθυνση την Κοζάνη. Ροδακινιές και
άλλα οπωροφόρα δένδρα στέγνωσαν γιατί οι ανοιξιάτικες βροχές έδωσαν πλημμυρικά
νερά που έμειναν στα χωράφια για πολλές ημέρες ενώ είχαν ξεκινήσει οι χυμοί και
ας ήταν δίπλα ο ποταμός Αλιάκμονας. Το ίδιο και στον κάμπο των Γιαννιτσών και
στο τρίγωνο της ροδακινοπαραγωγής της χώρας (Σκύδρα-Νάουσα-Βέροια).

Δένδρα σε πλήρη παραγωγή χάθηκαν γιατί οι φροντιστές τους
δεν πρόβλεψαν, με ατομικά ή και συλλογικά έργα, τη διάνοιξη μιας τάφρου για να
απομακρύνει τα πλημμυρικά νερά. Μια ακόμα παράβαση των κανόνων της αειφορίας.

Ας ελπίσουμε ότι θα ληφθούν άμεσα τα αναγκαία μέτρα μια και
διανύουμε μια περίοδο ανεξέλεγκτων κλιματικών αλλαγών με συχνά ακραία
φαινόμενα.