Ο αναγκαστικός περιορισμός στο σπίτι, μου έδωσε το χρόνο να αρχίσω την εκκαθάριση του πλούσιου αρχείου μου. Είμαι από αυτούς που δεν πετούν εύκολα παλαιότερα ντοκουμέντα που προκύπτουν από τη δραστηριότητα μου. Ο όγκος του υλικού είχε πολλαπλασιαστεί αρκετά και δεδομένου του διαθέσιμου χρόνου η εκκαθάριση ήταν αναπόφευκτη.
Με την εκκαθάριση, άρχισαν να ξυπνούν και μνήμες από τις δράσεις του παρελθόντος. Βρήκα χειρόγραφα γραμμένα με το χέρι στο πολυτονικό σύστημα. Φωτοτυπίες στο χημικό χαρτί των πρώτων φωτοτυπικών που παραδόξως διατηρούσαν ακέραια τη γραφή. Μαζί τους δεκάδες διαγράμματα σε χαρτί μιλιμετρέ που μετά το αντιγράφαμε με σινική μελάνι στο γνωστό ριζόχαρτο. Μια διαδικασία χρονοβόρα από την οποία απαλλαχτήκαμε χάρις στα προγράμματα των υπολογιστών. Σήμερα, σε κλάσμα του δευτερολέπτου έχεις το διάγραμμα που θέλεις μόλις δώσεις στον υπολογιστή τα δεδομένα.
Δεκάδες διαφάνειες που χρησιμοποιούσαμε στη διδασκαλία των μαθημάτων με τη βοήθεια των επιδιασκοπίων πήραν και αυτές το δρόμο προς την ανακύκλωση. Σήμερα, τα σχετικά προγράμματα βοηθούν τους εκπαιδευτικούς να ετοιμάσουν μια πολύ ωραία παρουσίαση σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα και να την έχουν έτοιμη για βελτίωση σε κάποια άλλη στιγμή για μια νέα παρουσίαση.
Χαρτοταινίες από υπολογιστικές μηχανές με δυνατότητα προγραμματισμού, οι πρόδρομοι των πρώτων υπολογιστών, περιλαμβάνονταν και αυτές στο αρχείο. Ερωτηματολόγια γραμμένα στη γραφομηχανή με διορθώσεις που γίνονταν με επίθεση και κόλληση των διορθώσεων, θύμισαν μια άλλη περίοδο που δεν υπάρχει πια.
Δεκάδες φωτοτυπίες άρθρων, πολλά από τα οποία αναπαράχθηκαν στην Αμερική στη διάρκεια των εκεί σπουδών μου και ταξίδεψαν μέχρι εδώ, δεν είχαν πλέον λόγο περαιτέρω διατήρησης αφού στο διαδίκτυο βρίσκεις πλέον τα πάντα χωρίς να μετακινηθείς από το κάθισμα του γραφείου.
Όλα αυτά μου θύμισαν την τεράστια πρόοδο που σημειώθηκε τα τελευταία 40 χρόνια και νιώθω ιδιαίτερα ευτυχής διότι μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω τη νέα τεχνολογία και να εκτιμήσω τη βοήθεια που μας προσέφερε. Από τον πρώτο υπολογιστή που χρησιμοποίησα το 1982 στο εργαστήριο πληροφορικής τους Τμήματος μου στο πανεπιστήμιο του Μίσινγκαν (χωρίς σκληρό δίσκο, με δύο φλόπυ και διαρκή εισαγωγή στον ένα του προγράμματος κάθε φορά που το ζητούσε ο υπολογιστής, με το δεύτερο δίσκο να αποθηκεύει τα γραφόμενα, φθάσαμε σήμερα στους σημερινούς υπολογιστές οι οποίοι έχουν χιλιαπλάσιες δυνατότητες και στοιχίζουν ελάχιστα σε σχέση με τους πρώτους υπολογιστές. Ο πρώτος υπολογιστής που αγόρασα στην Ελλάδα το 1985-86 στοίχισε 3.200 δολάρια Αμερικής!. Ήταν το μόνο είδος που πουλιόταν τότε στη χώρα μόνο σε δολάρια. Όταν ήθελες να τον αγοράσεις, πολλαπλασίαζαν την τιμή του υπολογιστή με την ισοτιμία δραχμής δολαρίου και πλήρωνες τις δραχμές που αντιστοιχούσαν. Έναν τέτοιο υπολογιστή τον διατηρώ στο γραφείο μου μαζί με την ηλεκτρική γραφομηχανή που αγόρασα με δυνατότητα σύνδεσης σε υπολογιστή και η οποία επέτρεψε την εκτύπωση της διδακτορικής μου διατριβής και έκτοτε ξεκουράζεται σε ένα ράφι του γραφείου.
Οι σημερινοί ερευνητές θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν αυτήν την πρόοδο μόνο στα μουσεία που θα δημιουργηθούν. Εμείς αυτήν την ραγδαία αλλαγή τη ζήσαμε και την εκτιμούμε ιδιαίτερα.
