Αγαπητέ κ. Δαουτόπουλε,
Έλαβα το βιβλίο σας και σας ευχαριστώ ιδιαίτερα! Με τιμούν ιδιαίτερα τα λόγια σας, η αφιέρωση στην πρώτη σελίδα αλλά και η κίνησή σας να μου προσφέρετε το βιβλίο σας.
Είναι πολύτιμο υλικό και για παραγωγούς αλλά και για συναδέλφους. Υπάρχουν πολλά που αγνοώ και θα διαβάσω με ενδιαφέρον.
Επιτρέψτε μου και κάποια σχόλια...
Με άγγιξε ιδιαίτερα ο Πρόλογος του βιβλίου σας όπου διαφαίνεται ξεκάθαρα η οπτική γωνία και η ευαισθησία που προσεγγίζετε το θέμα (..με αυτοκριτική που σας τιμά!).
Οι αναφορές σας στην ‘Σιωπηλή Ανοιξη’ αλλά και η γλαφυρότητα που περιγράφετε τη μανία του ανθρώπου να ‘αφανίζει’ από τις καλλιέργειες κάθε μορφή ζωής, μπορούν να αφυπνήσουν αναγνώστες. Με διάφορους τρόπους υπάρχει αποτυπωμένη η ίδια ανησυχία... είχα διαβάσει κάπου αλλά δεν θυμάμαι που, ότι ο άνθρωπος θα συνειδητοποιήσει τι έκανε όταν καταστρέψει το τελευταίο δένδρο και θανατώσει το τελευταίο ζώο. Αρκετά απαισιόδοξο, αλλά είναι μεταφορικό και κρύβει μεγάλη δόση αλήθειας...
Εγώ βέβαια είμαι πιο αισιόδοξος γνωρίζοντας προσπάθειες σαν τη δική σας, του κ. Χαραντώνη αλλά και άλλων... αισθανόμαστε οι νεότεροι επιφορτισμένοι με την ευθύνη αν όχι να γίνουμε μιμητές, να ακολουθήσουμε το σωστό δρόμο και να συμβάλουμε με όποιο τρόπο μπορούμε προς τη σωστή κατεύθυνση.
Δεν σας κρύβω ότι αρκετές φορές αισθάνθηκα άβολα να δηλώσω ή έκρυψα ότι είμαι γεωπόνος γιατί ένιωθα ότι ο κλάδος μου διαχειρίστηκε εγκληματικά τόσο τη γή, όσο και τους παραγωγούς. Δεν επιδείξαμε την υπευθυνότητα που θα έπρεπε, εκμεταλλευτήκαμε καταστάσεις, δεν καθοδηγήσαμε σωστά τον παραγωγό, προτιμήσαμε ευκολες και βολικές λύσεις, υπηρετήσαμε συμφέροντα χημικοβιομηχανιών κ.α. Δεν σας κρύβω ότι καταλογίζω ευθύνες και στο σύστημα εκπαίδευσής μας. Η γεωπονική σχολή δεν εστιάζει στο να καλλιεργήσει στο φοιτητή Ευαισθησία για το Περιβάλλον και ευθύνη του απέναντι στον άνθρωπο.
Η ετυμολογία της λέξης ‘Γεωπόνος’ είναι ότι ‘πονάμε’ τη Γη... δηλαδή νοιαζόμαστε για τη Γη. Τελικά καταλήξαμε να πονάμε τη γη κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά όπως περιγράφει ο όρος... Τι να πω... αισθάνθηκα αρκετές φορές ντροπή για όσα κάνει ο κλάδος μας. Υπάρχουν όμως και φωτεινά παραδείγματα...
Επιτρέψτε μου να σας πω (χωρίς να παρεξηγηθώ) πως αν και έχετε τουλάχιστων στα ‘χαρτιά’ ‘συνταξιοδοτηθεί’, παραμένετε Δάσκαλος.
Από το 1990 που παρακολουθούσα την Κοινωνιολογία (..χωρίς να με ενδιαφέρει τότε ιδιαίτερα το αντικείμενο γιατί ήμουν νέος και αμυαλος...) με είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον ο διαλεκτικός τρόπος που κάνατε το μάθημά σας. Ευχάριστος και διδακτικός ταυτόχρονα διατηρώντας αμοίωτο το ενδιαφέρον και προβληματίζοντας ευχάριστα και δημιουργικά τους φοιτητές, προς τη σωστή πάντα κατεύθυνση...
Νομίζω πως δεν αλλαξε αυτό από τότε.
Μπορεί να παρεκλίνατε από το αντικείμενο της κοινωνιολογίας και του συνεργατισμού, αλλά επιτυχημένα!
Σας εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία και καλή συνέχεια στο έργο σας!
Παύλος
