Πολλά είναι τα μαθήματα που μας έδωσε η συνεχιζόμενη κρίση. Εγώ θα σταθώ σε ένα από αυτά.
Είναι επιτέλους η αναγνώριση του ρόλου της επιστημονικής κοινότητας στην αντιμετώπιση των προβλημάτων και η αγαστή συνεργασία με αυτήν. Είναι η πρώτη φορά που το βλέπουμε αυτό στην Ελληνική πραγματικότητα και χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί το πείραμα στέφθηκε από επιτυχία. Βλέπουμε μάλιστα πως οι Έλληνες επιστήμονες δεν υστερούν σε τίποτε από τους συναδέλφους τους που εργάζονται σε ξένα πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα.
Αναρωτιέμαι. Δεν μπορούμε αυτό το εγχείρημα να το επαναλάβουμε και σε άλλους τομείς της κοινωνίας μας. Στον αγροτικό τομέα, για παράδειγμα, από τον οποίο προέρχομαι και στον οποίο υπηρέτησα για πάνω από 40 έτη;
Και βέβαια μπορούμε και τα οφέλη τα οποία θα εισπράξουμε θα είναι πολύ μεγάλα, ιδιαίτερα τώρα που η ανόρθωση της οικονομίας θα είναι η επόμενη μεγάλη πρόκληση.
Πάρτε για παράδειγμα τον τομέα του Ελαιολάδου ο οποίος έχει μεγάλη συμβολή στο ακαθάριστο γεωργικό προϊόν της χώρας και εμφανίζει τραγικές υστερήσεις που τις πληρώνουμε κάθε χρόνο ακριβά.
Παράγουμε ένα εξαιρετικό ελαιόλαδο από πολλές εκλεκτές Ελληνικές ποικιλίες, αλλά τυποποιούμε και εξάγουμε ένα πολύ μικρό μέρος της παραγωγής μας. Το συντριπτικό της μέρος εξάγεται χύμα σε Ιταλία και Ισπανία σε πολύ χαμηλές τιμές οι οποίες το τυποποιούν και το εξάγουν σε όλο τον κόσμο σε επώνυμες συσκευασίες απολαμβάνοντας μια μεγάλη προστιθέμενη αξία.
Δεν μπορούμε να βελτιώσουμε τα πράγματα;. Και βέβαια μπορούμε, αν φτιάξουμε μια επιτροπή από ειδικούς επιστήμονες οι οποίοι θα μελετήσουν το θέμα και θα προτείνουν λύσεις σε όλο το κύκλωμα της παραγωγής. Από το χωράφι, τη λιοτρίβιση, την αποθήκευση και τη διακίνηση του ελαιολάδου σε μερικές επώνυμες συσκευασίες. Σήμερα, οι συσκευασίες είναι περισσότερες και από τα γραμματόσημα που κυκλοφόρησαν από την ίδρυση της Ελληνικής Πολιτείας!.
Ακούει κανείς; Ή μάλλον διαβάζει κανείς;
