Του Γεωργίου Α. Δαουτοπούλου, Καθηγητή Γεωπονίας ΑΠΘ
Στο πρόσφατο τεύχος του περιοδικού Γεωργία-Κτηνοτροφία (τεύχος 6/2019) δημοσιεύτηκε «επιστημονική» εργασία των Ε. Τσέλιου, Ε.&Κ. Κωσταντάκη και Ν. Θεοφίλου με τίτλο: «Ο Ατταπουλγίτης στην καρπουζιά», η οποία πλέον αποτελεί κλασσικό παράδειγμα λανθασμένης εφαρμογής των μεθοδολογικών εργαλείων έρευνας στις Γεωπονικές Επιστήμες. Απορώ πως ο έγκριτος εκδότης του περιοδικού και διακεκριμένος επιστήμονας, επέτρεψε τη δημοσίευση μιας τέτοιας κατ επίφαση επιστημονικής εργασίας.
Ο αναγνώστης μένει από τις πρώτες γραμμές με την απορία για την ποσότητα του ατταπουλγίτη που χρησιμοποιήθηκε. Ήταν 250 ή 200 γρ/τ. μέτρο. Δε γνωρίζει βέβαια την κοκκομετρία του (πολύ σημαντική παράμετρος), ούτε και την κατάσταση του εδάφους του θερμοκηπίου από πλευράς μηχανικής σύστασης και θρεπτικών στοιχείων.
Το πρωτοφανές και μεθοδολογικά απαράδεκτο για πειράματα στο γεωργικό χώρο είναι η χρονική απόσταση ενός ολόκληρου έτους μεταξύ μάρτυρα και πειράματος. Ενώ το θερμοκήπιο είχε έκταση 2 στρεμμάτων και πολύ άνετα θα μπορούσε το μισό ή το ¼ να το χειριστούμε ως μάρτυρα και το υπόλοιπο ως πειραματική μονάδα, χρησιμοποιήσαμε όλη την έκταση εφοδιάζοντάς την με ατταπουλγίτη και ως μάρτυρα χρησιμοποιήσαμε τα αποτελέσματα από την καλλιέργεια του προηγούμενου έτους!. Θεωρούμε δηλαδή ότι μια σειρά από κρίσιμους παράγοντες που μπορούσαν να επηρεάσουν τα αποτελέσματα (θερμοκρασίες, φωτισμός, υγρασία, προσβολές, κ.ά.) παρέμειναν σταθεροί στις 2 διαφορετικές χρονιές;. Τέτοιο πειραματισμό στη γεωργία συναντώ για πρώτη φορά στα 40 και πλέον έτη της επιστημονικής μου καριέρας.
Οφείλω να ομολογήσω ως πανεπιστημιακός ότι αν μου παρουσιάζονταν η παραπάνω εργασία ως πτυχιακή διατριβή θα την απέρριπτα με την πρώτη ανάγνωση.
Αν αναρωτιέστε για τις ιδιότητες των ερευνητών, η κ. Τσέλιου υπογράφει ως Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, χωρίς άλλη ιδιότητα. Είναι φοιτήτρια προπτυχιακή ή μεταπτυχιακή;. Ελπίζω να μην είναι μέλος του ερευνητικού ή διδακτικού προσωπικού του Γεωπονικού Πανεπιστημίου γιατί προσβάλλεται βάναυσα το κύρος του ιδρύματος το οποίο πρέπει να πάρει θέση. Οι άλλοι δύο είναι: ο ιδιοκτήτης του θερμοκηπίου, κατά πάσα πιθανότητα και ο τρίτος ο κ. Ευθυμίου είναι ο Διευθυντής πωλήσεων της εταιρείας που παράγει και διακινεί τον ατταπουλγίτη. Εδώ ισχύει το «Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει».
Νομίζω πως η διεύθυνση του περιοδικού οφείλει να δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις για αυτό το σοβαρό ατόπημα το οποίο μειώνει το κύρος του. Η ταυτόχρονη καταχώρηση εμπορικής διαφήμισης της ίδιας εταιρείας εμπορίας του ατταπουλγίτη φαίνεται να εξηγεί την έλλειψη κριτηρίων αξιολόγησης της «επιστημονικής» εργασίας που φιλοξενήθηκε λίγες σελίδες παρακάτω.
