Γεωργίου Α. Δαουτοπούλου, daoutop@agro.auth.gr

Τη φράση αυτή την έχω ακούσει εκατοντάδες φορές στην παιδική
και εφηβική μου ηλικία διανθισμένη με υποδείξεις επαγγελματικών ομάδων, ιδιαίτερα
των αγροτών που ήταν η πλησιέστερη και πιο κοινωνικά και οικονομικά απαξιωμένη ομάδα.
Άλλες φορές, η προτροπή έπαιρνε τη μορφή της αρχαίας ρήσης «της παιδείας αι μεν
ρίζαι πικραί, οι δε καρποί γλυκείς». Ήταν η προτροπή γονέων και συγγενών του
άμεσου περιβάλλοντος για να σημειώσουμε επιτυχίες στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Για να προκόψουμε στη ζωή, όπως έλεγαν.

Και την υιοθετήσαμε. Και εξαντλήσαμε τις εκπαιδευτικές
βαθμίδες. Και ξενιτευτήκαμε σε υπερατλαντικά μέρη για περαιτέρω σπουδές. Και
γυρίσαμε στην πατρίδα, παρά τις δελεαστικές προτάσεις που μας έγιναν. Για να
προσφέρουμε στον τόπο. Και να εισπράξουμε προσβολές και ταπείνωση.

Όπως η συνάδελφος η Κλειώ που μη αντέχοντας την
πανεπιστημιακή κατάπτωση κατέθεσε την παραίτησή της πρόωρα. Και απεχώρησε. Και
περιμένει και περιμένει. Μετά από πολλαπλά τηλεφωνήματα, την παρέλευση
οκταμήνου και προσωπική μετάβαση στην Αθήνα κατάφερε να πάρει τη σύνταξη. Ένα
και πλέον χρόνο περιμένει να εισπράξει και το εφάπαξ για να ξεχρεώσει τα δάνεια
που είχε συνάψει σε μια περίοδο οικονομικής ανάγκης. Να εισπράξει δηλαδή αυτά
που της οφείλουν για τις εισφορές που κατέβαλε επί 38 έτη ευδόκιμης υπηρεσίας.

Όπως και ο συνάδελφος ο Δημήτρης που πήγε να δώσει διάλεξη
σε ένα σεμινάριο επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και
δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε ένα γειτονικό Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης
για να πληροφορηθεί ότι η εισήγησή του θα αμειφθεί με 32,5 ευρώ μείον τις κρατήσεις
με 26 ευρώ για τα οποία πρέπει να μεταβεί στην Οικονομική Υπηρεσία του Πανεπιστημίου,
να δηλώσει το προς είσπραξη ποσό και να αποστείλει τη σχετική βεβαίωση με τις
αποδείξεις των διοδίων για να του σταλεί η αμοιβή. Υπολογίζω ότι αμείφθηκε με 1
ευρώ την ώρα για το χρόνο που διέθεσε για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της
εισήγησης. Αγανακτισμένος μου δήλωσε πως δεν θα προχωρήσει στην είσπραξή της
γιατί έτσι θα συναινέσει στη χρηματική αποτίμησή της. «Θα προτιμούσα να μου
είχαν ζητήσει να την κάνω δωρεάν και θα την έκαμνα, όπως εκατοντάδες άλλες
φορές στο παρελθόν», πρόσθεσε.

Και μπροστά σε αυτά τα παραδείγματα άκρας περιφρόνησης προς
μέλη της πνευματικής ηγεσίας του τόπου, έχουμε τις παχυλές αποζημιώσεις των
λιμενεργατών που ξεπέρασαν και αυτές των υπαλλήλων του ΟΤΕ. Σε μια εποχή άκρας
λιτότητας κάποιοι εξαργυρώνουν την αποχώρηση τους και την αποκατάσταση της
εργασιακής ειρήνης με παχυλά μπόνους. Να λοιπόν που κοντά στα χρυσά αγόρια
έχουμε και πλατινένιους λιμενεργάτες. Μάλιστα τα μπόνους ήταν μεγαλύτερα για τα
κορυφαία συνδικαλιστικά στελέχη. Αμ πώς, που έλεγε και ο συμπαθής ηθοποιός. Τόσους
αγώνες έκαναν για την εθνική ανεξαρτησία του προβλήτα και για το δημόσιο
συμφέρον!.

 Αγγελιοφόρος,
2/1/2010