Οι Συνάδελφοι…

Του Γεωργίου Α. Δαουτοπούλου, Καθηγητή Γεωπονίας ΑΠΘ, daoutop@agro.auth.gr
Η
ανάγκη για το χτίσιμο μιας αποθήκης σε αγροτικό οικισμό, στις αρχές της φετινής
άνοιξης, με οδήγησε σε αναζήτηση υλικών. Η ανδρική φωνή που απάντησε στο
τηλέφωνο με ρώτησε για το μέγεθος των τούβλων, τον αριθμό και τον τόπο
παράδοσης. Σε λίγο ήρθε και μια αδιάκριτη ερώτηση: «Τι δουλειά κάνετε»;
Εξέφρασα αντιρρήσεις για την αποκάλυψη της επαγγελματικής μου ιδιότητας, για να
πάρω τη διαβεβαίωση ότι χρειάζονται την πληροφορία για λόγους έρευνας αγοράς.
-«Εκπαιδευτικός» αποκρίθηκα.
-«Θαυμάσια. Είμαστε και
συνάδελφοι», ήρθε αμέσως η απάντηση με ένα σκαστό χαμόγελο.
-«Συνάδελφοι;, αναρωτήθηκα. Εργάζεστε ως εκπαιδευτικός και τώρα με
την κρίση και τις περικοπές των αποδοχών πιάσατε και άλλη δουλειά για να
συμπληρώσετε το εισόδημά σας»;
-Όχι, όχι», ήρθε η κατηγορηματική
διάψευση. «Τούβλα παράγουμε εμείς, τούβλα βγάζετε και εσείς» για να ξεσπάσει σε
χορταστικά γέλια.

Πήγα
να διαμαρτυρηθώ για το πόσο καλούς εκπαιδευτικούς έχουμε για να εισπράξω την
απάντηση, ότι δεν εννοεί εμένα προσωπικά, αλλά το σύστημα γενικά.
-«Μα δεν διαβάσατε που η κ.
Υπουργός κατάργησε τη βάση και σε μερικά ΤΕΙ θα εισαχθούν και πάλι σπουδαστές
που θα έχουν πάρει ακόμη και το βαθμό 1 στις Πανελλήνιες;».
-«Ναι το διάβασα και διαφωνώ»,
αποκρίθηκα, για να συνεχίσει:
-«Σε μια περίοδο που
χρειαζόμαστε περικοπή των δαπανών, δεν ήταν ευκαιρία να συγχωνευτούν ή και να
καταργηθούν μερικά ΤΕΙ, που μάλιστα είναι και υποστελεχωμένα;».
-«Θα είχα άδικο, αν έλεγα πως
δεν έχετε δίκιο», αποκρίθηκα. «Πρέπει όμως να παραδεχθείτε πως είναι μια
αξιόλογη τόνωση στην τοπική οικονομία της περιφέρειας», συνέχισα.
-«Δεν αντιλέγω, αλλά γιατί να
μην μεταφέρουμε μερικά εκπαιδευτικά ιδρύματα από τα μεγάλα αστικά κέντρα στην
περιφέρεια;», για να συνεχίσει.
- «Έχουμε Σχολή Δημόσιας
Διοίκησης και Σχολή Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Γιατί δεν καταργούνται πλήρως και
τον ρόλο τους να αναλάβουν τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα;. Φτιάξαμε Ανώτατα
Παραμάγαζα;. Τα Πανεπιστήμια που έχουμε δεν μπορούν να κάνουν αυτό που κάνουν
οι δύο αυτές Σχολές;. Στην Καλαμάτα, αν δεν κάνω λάθος υπάρχει Σχολή Στελεχών
Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Γιατί δεν μπορούσε να αναλάβει αυτό το ρόλο με
συγχώνευση και ενίσχυση του προσωπικού της;».
-«Με εκπλήσσετε ευχάριστα με
τις γνώσεις σας», αποκρίθηκα για να προσθέσω. «Δε μπορεί γιατί είναι στην
Καλαμάτα και οι συνάδελφοί τους της καταργούμενη Σχολής μένουν στο κλεινόν
άστυ. Η Καλαμάτα είναι μακριά και δε μπορούν να πηγαινοέρχονται».
-«Να λοιπόν που βασιλεύει και
πάλι η διαπλοκή και το βόλεμα. Αυτά τα περί αναδιοργάνωσης, εκσυγχρονισμού του
κράτους και περιστολής των δαπανών, και τα παλαιότερα περί επανίδρυσης, τα
ακούω βερεσέ».
-«Εσείς τα ακούτε βερεσέ,
αλλά εγώ το ένιωσα στη τσέπη μου. Κάποιος έβαλε το χέρι του και μου πήρε το 1/4
των αποδοχών και το χειρότερο είναι πως το βάζει και κάθε μήνα, στην ίδια
ημερομηνία και παίρνει τα ίδια.! Μάλιστα με απειλεί πως, αν δεν κάτσω φρόνημα,
θα μου πάρει και άλλα! Μήπως έχετε καμιά δουλειά για μερικές ώρες στο
τουβλοποιείο, κύριε συνάδελφε; Έχω και πτυχίο Οικονομικών».
-«Λυπάμαι πολύ, κύριε
συνάδελφε. Εμείς βγάζουμε τούβλα με προδιαγραφές. Έχουμε Χασπ και άιζο!. Δεν
βγάζουμε τούβλα, ότι νάνε, όπως εσείς!»
Έκλεισα βροντερά το τηλέφωνο.
Απορώ πως δεν έσπασε. Με έπιασε μαύρη απελπισία. Μια φωνή από μέσα μου έλεγε. «Κάνε
κάτι. Κάνε κάτι».
Τι να κάνω; Εγώ ένα
μυρμηγκάκι απέναντι στους ελέφαντες του συστήματος;.
Από καιρό ένοιωθα σαν ψάρι
στη στεριά. Τα αισθήματα αποξένωσης από τα πανεπιστημιακά δρώμενα ενισχύονταν
καθημερινά, ιδιαίτερα μετά την τελευταία εκλογή, όπου η τριμελής επιτροπή στην
οποία μετείχα, πρότεινε ομόφωνα έναν υποψήφιο και άλλος εξελέγη από το
εκλεκτορικό σώμα. Μοναδική διέξοδος τα μαθήματα, οι διαλέξεις και η
αρθρογραφία.
Μια αναλαμπή φώτισε τις
σκοτεινές και απελπιστικές μου σκέψεις. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου, η φωνή
ακούστηκε καθαρή και με τόνο προστακτικό. «Μούντζωσε τα. Δώσε την παραίτησή
σου». «Λες;», ξαναρώτησα. «Τι έχεις να χάσεις;», ήρθε άμεσα η απάντηση. «Φύγε
με αξιοπρέπεια πριν αυτό το οικοδόμημα καταρρεύσει με πάταγο».
Άνοιξα τον υπολογιστή και την
συνέταξα πάραυτα. Την άλλη ημέρα τη διάβασα εκ νέου, έκανα τις τελευταίες
διορθώσεις, αφαιρώντας εκφράσεις θυμού, και την κατέθεσα.
Την επομένη την ανακοίνωσα
και στους φοιτητές μου. Δε φάνηκαν να στενοχωρήθηκαν και πολύ. Μερικοί μπορεί
και να σκέφτηκαν. «Τώρα που φεύγει μπορεί να μας περάσει όλους». Μόνο μια
Κοζανίτισα φοιτήτρια μου, η Άννα, με πλησίασε και εξέφρασε την απογοήτευσή της.
«Γιατί μας φεύγετε κ. Καθηγητά;», ρώτησε με παράπονο. «Ετοιμαζόμουν να έρθω στο
γραφείο σας για να δηλώσω θέμα πτυχιακής διατριβής και να με συμβουλέψετε για
σπουδές στην Αμερική».
«Άννα, λυπάμαι πολύ που
ανατρέπω τα σχέδιά σου. Δεν πήγαινε άλλο. Όσο για τα αιτήματά σου, το πρώτο δε
μπορεί να γίνει για τυπικούς λόγους, αλλά για ουσιαστικούς μπορείς να με
συμβουλευτείς για το θέμα σου και τον τρόπο που θα το προσεγγίσεις, όποτε
θέλεις. Το δεύτερο θέμα λύεται ανά πάσα στιγμή και μέσω διαδικτύου. Νάσαι καλά
και νάχεις επιτυχίες στις σπουδές σου και στην καριέρα σου. Να θυμάσαι πάντα πως
από όλα τα αγαθά που μπορείς να αποκτήσεις στη ζωή σου (ακίνητα, αυτοκίνητα,
μετοχές, χρυσάφι, κ.ά.) το μόνο που δεν μπορεί κανείς να σου το απαλλοτριώσει,
αφαιρέσει, κλέψει ή στερήσει, είναι οι
γνώσεις
Εδώ και τρεις μήνες είμαι
συνταξιούχος. Φτωχότερος, χωρίς αποδοχές ενόψει της άγνωστο πότε θα απονεμηθεί
σύνταξης, αλλά τίμιος και χωρίς τύψεις και συνενοχές για το σύστημα που
εγκαθιδρύσαμε ή ανεχθήκαμε.
Τώρα με καλούν να επιστρέψω,
αν το έχω μετανιώσει. Πριτς, που έλεγε και ο Χατζηχρήστος. Το πουλάκι πέταξε.
Και διαλέξεις δίνω. Και άρθρα γράφω. Ας είναι καλά το Διαδίκτυο. Πριν κλείσω
χρόνο, πολύ περισσότεροι διάβασαν τις σκέψεις μου από τους φοιτητές που με
άκουσαν αυτά τα 41 χρόνια. Δόξα τω Θεώ, τα ενδιαφέροντά μου παραμένουν, οι
γνώσεις και η διάθεση προσφοράς δεν συνταξιοδοτήθηκαν και έχω χρόνο να
περιδιαβώ τη θαυμάσια αυτή χώρα, από τη μια άκρη στην άλλη, γνωρίζοντας
ανθρώπους που καινοτομούν και χαράσσουν νέους δρόμους, όπως για παράδειγμα, τον
κοινοτάρχη της Ανάβρας τον κ. Τσουκαλά που γνώρισα πριν από δύο μήνες και
λυπήθηκα ιδιαίτερα που δε γνώριζα το έργο του νωρίτερα για να το προβάλω στην
αίθουσα διδασκαλίας, στα βιβλία και στις διαλέξεις μου.
Το τραγικό είναι πως ένας από
τους πιο πετυχημένους ανθρώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν θα είναι
υποψήφιος στο νέο Καλλικρατικό Δήμο που προέκυψε. Ας χρεωθεί και αυτό στα
αρνητικά της μεταρρύθμισης.

ΠΥΛΗ
ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
τεύχος 29, Οκτώβρης 2010, σελ 28

No Comments Yet.