Αυτός θα είναι ο
τίτλος της ομιλίας μου την προσεχή Κυριακή στο Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο της
Πέλλας. Η ομιλία γίνεται στα πλαίσια της συμμετοχής της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πέλλας στον εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων με το γενικό
θέμα: «Μουσεία για μια κοινωνία με προοπτικές», με σκοπό τα Μουσεία να
προβάλλουν πρότυπα για μια κοινωνία λιγότερο καταναλωτική, πιο ανοικτή σε
συνεργασίες και με σεβασμό στα οικοσυστήματα.

 Την
Κυριακή 17 Μαΐου και ώρα 12:00 στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πέλλας θα
πραγματοποιηθεί εκδήλωση με τίτλο: «Βιώσιμη αγροτική παραγωγή στην Πέλλα.
Εικόνες από το χθες, ιδέες για το αύριο». Κύριος ομιλητής θα είναι ο καθηγητής
της Γεωπονικής Σχολής του Α.Π.Θ. κ. Γεώργιος Δαουτόπουλος, με θέμα: «Η γεωργία
της γνώσης και της αειφορίας».

Για την αγροτική παραγωγή
στην Αρχαία Πέλλα θα μιλήσει ο Χαράλαμπος Τσούγγαρης, αρχαιολόγος της Εφορείας
Αρχαιοτήτων Πέλλας. Θα ακολουθήσει περιήγηση στο Μουσείο με το ίδιο θέμα. Την
εκδήλωση θα χαιρετίσει η δρ. Ελισάβετ Τσιγαρίδα, Προϊσταμένη της Εφορείας
Αρχαιοτήτων Πέλλας. Η είσοδος στο Μουσείο θα είναι ελεύθερη για τους
συμμετέχοντες στην εκδήλωση.

Ως μια πρόγευση των όσων θα
τονίσω στην ομιλία μου θα ήθελα να επισημάνω ότι η Γεωργία στην Πέλλα ακολουθεί
μια στρεβλή πορεία η οποία πρέπει άμεσα να διορθωθεί. Οι λόφοι που περιβάλλουν
την Πέλλα και είχαν παραδοθεί στην βαμβακοκαλλιέργεια αποτελούν κλασσικό
παράδειγμα κακοδιαχείρισης του αγροτικού περιβάλλοντος. Το βαμβάκι είναι για τον
Κάμπο των Γιαννιτσών. Όχι για αυτούς τους λόφους, όπου για να εξασφαλίσουν το
αναγκαίο νερό κατέβαζαν τις αντλίες όλο και πιο βαθιά. Λέγεται ότι έφτασαν να
αντλούν από βάθος 300 και πλέον μέτρων.

Οι λόφοι αυτοί είναι ιδανικοί
για Αμπελοκαλλιέργεια και για την παραγωγή εκλεκτών κρασιών που θα μπορούσαν με
ονόματα δανεισμένα από το ένδοξο παρελθόν του Μακεδονικού Βασιλείου να
αποτελέσουν αναμνηστικά δώρα των δεκάδων χιλιάδων επισκεπτών του αρχαιολογικού
χώρου. Ταυτόχρονα η αμπελοκαλλιέργεια θα εξασφάλιζε μεγαλύτερο και σταθερότερο
εισόδημα για τους γεωργούς της περιοχής ενώ είναι μια καλλιέργεια άριστα προσαρμοσμένη
στις εδαφοκλιματικές συνθήκες της χώρας μας.

Να θυμίσουμε στους κατοίκους της
περιοχής ότι η αμπελοκαλλιέργεια ήταν ευρύτερα διαδεδομένη στην περιοχή από τους
χρόνους του Οθωμανικού ζυγού. Η Μητρόπολη των Γιαννιτσών είναι ο μοναδικός Ιερός
Ναός της χώρας που έχει χτιστεί όχι με άμμο, ασβέστη και νερό, αλλά με άμμο,
ασβέστη και κρασί!. Ναι με κρασί, γιατί όταν ο τοπικός θρησκευτικός ηγέτης των
Μουσουλμάνων έμαθε ότι οι Χριστιανοί είχαν εξασφαλίσει άδεια από την υψηλή Πύλη το 1858 για να ανεγείρουν Ναό, θύμωσε αλλά του ήταν αδύνατο να εναντιωθεί στην απόφαση
του Πασά. Έτσι, απαγόρευσε την πρόσβαση των Χριστιανών στα νερά της περιοχής,
πιστεύοντας ότι αυτό θα οδηγούσε σε ματαίωση των σχεδίων τους. Ένας όμως Χριστιανός
έριξε την ιδέα. Αντί για νερό, να χρησιμοποιήσουν κρασί από τα βαρέλια όλων των
Χριστιανών της πόλης και των γύρω χωριών. Όπερ και εγένετο με τα θυρανοίξια να τελούνται το έτος 1867.