Του Γεωργίου Α. Δαουτοπούλου, Καθηγητή Γεωπονίας ΑΠΘ, www.daoutop.gr
Ένας καλός φίλος και τακτικός αναγνώστης των βιβλίων μου, σε πρόσφατη επικοινωνία, με ξάφνιασε με το ερώτημά του. Ποιο νέο βιβλίο ετοιμάζετε κ. Δαουτόπουλε;.
Αγαπητέ φίλε του είπα έχω πολλά στο μυαλό μου αλλά ο χρόνος, οι απαιτούμενοι πόροι σε συνδυασμό με την περικομένη σύνταξη και η περιορισμένη αναγνωσιμότητα δεν επιτρέπουν νέες συγγραφικές περιπέτειες. Δυστυχώς, η αναγνωσιμότητα στο χώρο της γεωργίας είναι περιορισμένη και ένα βιβλίο για να σταθεί οικονομικά πρέπει να πουλήσει μια χιλιάδα αντίτυπα σε 1-3 έτη. Ενώ ένας νέος παραγωγός ξοδεύει μερικές εκατοντάδες ευρώ για να εγκαταστήσει μια νέα καλλιέργεια, αποφεύγει να διαθέσει μερικά ευρώ για να αποκτήσει πρόσβαση σε τεκμηριωμένη γνώση.
Όπως ένας άλλος φίλος που μου τηλεφώνησε εχθές για να μου ζητήσει βοήθεια για το κιτρίνισμα των φύλλων της αρώνειας που καλλιεργεί σε μια έκταση 4 στρεμμάτων. Το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα ήταν αν έχει εδαφολογική ανάλυση να μου την στείλει. Με κάλεσε πίσω σε λίγο για να μου διαβάσει το πε-χα, (8,42). Πήδηξα από την καρέκλα!. Καλά έβαλες αρώνεια σε ένα κτήμα με τόσο μεγάλο πε-χα και κανείς δεν σε συμβούλεψε πως θα έπρεπε να το αποφύγεις ή να μειώσεις το πε-χα τουλάχιστον κατά μία μονάδα; Μου αράδιασε μια σειρά από εφόδια που έβαλε κατά τη φύτευση (υπερφωσφορικό, χουμικά οξέα, κοπριά γαιοσκωλήκων, κ.ά.). Καλά και όταν οι ρίζες έφευγαν από το λάκκο φύτευσης, πως θα αντιμετώπιζαν το αφιλόξενο περιβάλλον;, τον ρώτησα. Τι να σας πω. Αυτά αυτά μου έδωσε ο Γεωπόνος, ήταν η απάντησή του.
Δεν θα απολογηθώ για τους συναδέλφους Γεωπόνους και ιδιαίτερα αυτούς που λέγονται φαρμακάδες. Η πίεση των πολυεθνικών εταιρειών για όλο και μεγαλύτερες πωλήσεις και αυξημένα περιθώρια κέρδους, τους αναγκάζουν να συστήνουν μαντζούνια χωρίς να βλέπουν τη μελλοντική βιωσιμότητα της καλλιέργειας και την οικονομική επιβίωση του παραγωγού.
Τα δύο τελευταία βιβλία μου: «Το έδαφος και η φροντίδα του» και «Ωφέλιμοι Μικροοργανισμοί στη Γεωργία» και αυτό που γράψαμε με τον φίλο μου τον Τάκη Χαραντώνη «Βιολογική Καλλιέργεια της Ελιάς» απορροφούν όλο το διαθέσιμο χρόνο για μελέτη, έρευνα και εφαρμογή. Το ότι γράφτηκαν τα βιβλία σε μια δεδομένη στιγμή δεν σημαίνει ότι τελειώσαμε με αυτά τα θέματα. Το γεγονός ότι τα κείμενα των βιβλίων υπάρχουν στον προσωπικό μου υπολογιστή, μου δίνουν την ευχέρεια να μπαίνω και να κάνω αλλαγές όταν κάτι καινούργιο προκύψει, όπως για παράδειγμα τις τελευταίες ημέρες των διακοπών μου στη Χαλκιδική.
Πρώτα-πρώτα παρατήρησα στην ακρογιαλιά τα φύκια και τα ξύλα που έβγαλε το κύμα. Την ίδια ημέρα 3 γεμάτα καρότσια με φύκια έφθαναν στο σιλό της κομπόστας μου. Τα φύκια καθώς έχουν μεγαλώσει στη θάλασσα έχουν μέσα τους δεκάδες πολύτιμα ιχνοστοιχεία τα οποία με την κομποστοποίηση θα περάσουν στην κομπόστα και από εκεί στα δένδρα και τους θάμνους της αυλής. Οι βιοκαλλιεργητές καταφεύγουν συχνά σε ακριβές κομπόστες και εκχυλίσματα φυκιών που μας στέλνουν οι ΒορειοΕυρωπαίοι γείτονες, ενώ εμείς στο μεγαλύτερο ποσοστό τα θεωρούμε απορρίμματα και με μεγάλα έξοδα τα στέλνουμε σε χωματερές ή τα καίμε.
Τι γίνεται με τα ξύλα; Η μακρόχρονη παραμονή τους στο θαλασσινό νερό τα πλούτισε και αυτά σε ιχνοστοιχεία και επομένως η μετατροπή τους σε πολύτιμο κάρβουνο και αργότερα σε βιοκάρβουνο θα τα μεταφέρει στο έδαφος αυξάνοντας τη γονιμότητά του.
Αυτό έκανα. Επιστράτευσα την ξεχασμένη ψησταριά (αποφεύγουμε τα ψητά στα κάρβουνα για λόγους υγείας) και άρχισα να τα καίω κατά μεγέθη. Πρώτα τα μικρά και μετά τα μεγάλα, αν δεν μπορούσα να τα τεμαχίσω.
Μόλις κοκκίνιζαν και άρχιζαν να τυλίγονται με λίγη στάχτη, τα τεμάχιζα με ένα σίδερο σε μικρότερα και με ένα φτυάρι τα έριχνα σε έναν κουβά με νερό. Όταν ο κουβάς γέμιζε τον μετέφερα στο σιλό και τον άδειαζα σε μια μεγάλη γλάστρα με τρύπες στο πλάι του πυθμένα ώστε να εκμεταλλευτώ ακόμη και τη λεπτή καρβουνόσκονη. Λίγα λεπτά αργότερα άδειαζα και τη γλάστρα με τα βρεγμένα κάρβουνα στην επιφάνεια του σιλό και με μια τσάπα τα σκόρπιζα σε όλη την επιφάνεια.
Την άλλη ημέρα τα σκέπαζα με τα πρώτα χόρτα από το κόψιμο της φυσικής βλάστησης που διατηρώ ανάμεσα στα δένδρα.
Όσοι από εσάς έχετε πρόσβαση σε θάλασσα, αξιοποιείστε τα φύκια και τα ξύλα που φέρνει το κύμα. Αν κάποιοι περίεργοι γείτονες σας ρωτήσουν με άκρα περιέργεια, τι θα τα κάνετε. Απαντήστε τους με στόμφο: Μεταξωτές κορδέλες!.
