Σήμερα έγινα αποδέκτης μιας ακόμη σοφίας από έναν φίλο και φανατικό φροντιστή και εραστή της γης. Διάβασε το βιβλίο μου για την Ελιά που του χάρισα και μου εμπιστεύτηκε μια πρακτική που εφάρμοζαν οι παππούδες στα μέρη της Κρήτης κατά τη φύτευση των ελαιώνων που δημιουργούσαν και τους οποίους φροντίζουν σήμερα τα εγγόνια και δισέγγονά τους.
Πήγαιναν στο βουνό και ξερίζωναν άγριες ελιές από διάφορες ρεματιές. Τις πήγαιναν στο κτήμα τους και στο λάκκο που τις φύτευαν έβαζαν τριγύρω καμιά δεκαριά καλάμια σε βάθος μισού μέτρου που εξείχαν λίγο πάνω από το έδαφος. Προηγούμενα με ένα καυτό σίδερο τρυπούσαν τα καλάμια στα μεσογονάτια διαστήματά τους για να αποκατασταθεί η επικοινωνία στο εσωτερικό του καλαμιού και παράλληλα άνοιγαν με ένα πιο λεπτό σίδερο και τρύπες στο πλάι στα πρώτα 40 εκατοστά του καλαμιού. Το καλοκαίρι που η νεαρή ελιά είχε άμεση ανάγκη από νερό για να επιβιώσει μέχρι να απλώσει το ριζικό της σύστημα, με ένα δοχείο και ένα χωνί έριχναν νερό σε κάθε καλάμι και το νερό πήγαινε κατευθείαν στις ρίζες στο εσωτερικό του χώματος χωρίς καθόλου απώλειες.
Αυτή η ίδια ιδέα μου γεννήθηκε και την περιγράφω στο βιβλίο μου για τη Βιολογική Καλλιέργεια της Ελιάς. Σε αυτό συστήνω στους συμπατριώτες μου να φυτεύουν ένα πλαστικό μπουκάλι νερού στο οποίο ανοίγουν τρύπες στο πλάι και στον πάτο ώστε νε φέρνει το νερό με μηδενικές απώλειες στη ρίζα του διψασμένου νεόφυτου, ιδιαίτερα στα ξερικά χωράφια.
Αγαπητοί συμπατριώτες Κρητικοί, παένετε σας παρακαλώ και ανάψτε ένα κερί στον τάφο των παππούδων που με τόσο κόπο σας έστησαν τους ελαιώνες που ακόμη και σήμερα σας δίνουν ένα πρόσθετο εισόδημα και ψιθυρίστε ένα "Ευχαριστώ Παππού".
